Η Τέχνη από μόνη της δεν υπάρχει. Οι καλλιτέχνες είναι αυτοί που, έχοντας την ανάγκη να εκφραστούν, πήραν στα χέρια τους μπογιές ή ό,τι υλικό υπήρχε διαθέσιμο σ' αυτούς, ανάλογα με την περίοδο που δραστηριοποιήθηκαν, και άρχισαν να δημιουργούν.
Κάποιοι ξεκίνησαν και σχεδίασαν, έστω και πρόχειρα, με μερικές γραμμές, αναπαράσταση αντικειμένων της καθημερινότητάς τους ή κάτι το οποίο θα ήθελαν να μην το ξεχάσουν, πάνω στον τοίχο μιας σπηλιάς. Γιατί η ανάγκη της καλλιτεχνίας ξεκινάει με την εμφάνιση του ανθρώπου.
Αυτό θεωρείται μία από τις πρώτες μορφές τέχνης, και ο άνθρωπος που το έκανε ήταν καλλιτέχνης.
Από τη στιγμή που αυτό αφορά στην έκφραση των συναισθημάτων και των εσωτερικών αναγκών των ανθρώπων, μπορούμε να το ονομάσουμε Τέχνη και να θυμόμαστε πως η λέξη αυτή σημαίνει διαφορετικά πράγματα ανάλογα με τους καιρούς και τους τόπους, όμως πάντα έχει γνώμονα την ανάγκη της έκφρασης.
Γιατί η Τέχνη δεν είναι τίποτε άλλο από εσωτερική ανάγκη, η οποία μπορεί να προέρχεται από χαρά, λύπη, ανασφάλεια, ξεκαθάρισμα ή μεταφορά ιδεών, επανάσταση ή ειρήνη και συγκατάθεση.
Η Τέχνη με την έννοια που έχει αποκτήσει σήμερα, βάζει σε κίνδυνο πολλούς καλλιτέχνες και πολλά καλλιτεχνήματα, από τη στιγμή που κάποιες ομάδες αυτοπροσδιοριζόμενων σπουδαίων καλλιτεχνών έχουν οριοθετήσει τον χώρο της τέχνης και έχουν βάλει υποτιθέμενες γραμμές που την ορίζουν.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, μπορείς να καταβάλεις αρνητικά έναν καλλιτέχνη, λέγοντας του πως αυτό που μόλις έφτιαξε δεν είναι Τέχνη.
Και από την άλλη, αν πεις σε κάποιον που το είδε και του άρεσε πως αυτό το οποίο θαύμασε δεν είναι Τέχνη, θα τον κάνεις να αισθανθεί ανίδεος και ανίκανος να απολαύσει και να κατανοήσει το δημιούργημα που έχει μπροστά του.
Στο όνομα της εξέλιξης της τέχνης, φτάσαμε σε ένα σημείο που ο περισσότερος κόσμος διστάζει να εκφράσει την ευχαρίστησή του βλέποντας ένα έργο που απεικονίζει θέματα καθημερινά και αληθοφανή, γιατί για τους ανθρώπους της τέχνης, αυτές οι εικόνες θεωρούνται ξεπερασμένες και ανούσιες.
Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να βλέπουν σε έναν πίνακα ό,τι ακριβώς θα έβλεπαν και στην καθημερινότητά τους. Μια τέτοια προτίμηση είναι φυσιολογική, και όλοι νιώθουμε ευγνωμοσύνη στους καλλιτέχνες που απαθανάτισαν την ομορφιά της φύσης στα έργα τους.
Όμως, είναι και εκείνοι που απολαμβάνουν να βλέπουν σε εικόνα ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Στην ουσία, φτιάχνουν εικόνες μέσα στην άναρχη και μη τάξη των χρωμάτων και σχημάτων.
Δεν υπάρχουν σωστοί και λάθος λόγοι που μπορεί να σου αρέσει ένα έργο. Δεν πρέπει να ανησυχούμε καθόλου που οι αναμνήσεις μας και τα βιώματά μας μας οδηγούν να απολαύσουμε ένα έργο.
Υπάρχουν όμως και φορές που ένα έργο μας δημιουργεί αποστροφή.
Στην περίπτωση αυτή, μπορούμε να ψάξουμε μέσα μας, σε ποιους λόγους στηρίζεται αυτή η αποστροφή που εμπόδισε τελικά την απόλαυση του έργου. Η αποστροφή αυτή προέρχεται από τη δική μας συναισθηματική κατάσταση ή από τις δικές μας εμπειρίες.
Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε επίσης, είναι ότι κάποιες φορές τα θέματα των έργων που έχουμε μπροστά μας μπορεί να είναι αδιάφορα για μας ή αποκρουστικά. Ένα έργο όμως πρέπει να το δούμε σφαιρικά. Δηλαδή, μία δυσάρεστη εικόνα μπορεί να κρύβει μία ακριβή σπουδή τεχνικά και εννοιολογικά.
Μερικοί προτιμούν μια εικόνα που μπορούν να την καταλάβουν εύκολα, και αυτό τους συγκινεί βαθιά. Όμως, ας μην απορρίπτουμε έργα των οποίων την έκφρασή τους δεν την καταλαβαίνουμε εξίσου εύκολα.
Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε ένα έργο τέχνης, μην βιαστείς να μιλήσεις. Κάθισε σιωπηλός και απόλαυσέ το, προσπαθώντας να μπεις στην ψυχή του καλλιτέχνη.
Μέσα σε αυτήν την ελάχιστη ανασκόπηση για την τέχνη και τον καλλιτέχνη, αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι είναι ότι κάθε προσωπικό δημιούργημα που κρύβει μέσα του ψυχή είναι Τέχνη.